Saltar para: Post [1], Pesquisa e Arquivos [2]




Ora, enquanto a série de posts sobre a viagem a Andorra continua parada, vou-vos contar como encontrei um amigo que nunca vira, no meio de Barcelona, através dum balde de Chupa-Chups.

 

Por causa da maluqueira pela Catalunha que apanhei nessa viagem em 1993, acabei por conhecer um pouco mais a fundo a cultura catalã e aproveitei a moda dos IRCs e outras formas de conversa internética para falar com catalães — acabei por ficar amigo de alguns, incluindo o Ricard, um barcelonês que achava muito estranho o interesse dum adolescente pela sua cultura, e ainda uma polaca, a Joanna (não imaginem histórias mais interessantes do que geeks a falar de cultura catalã — era só isso, lamento).

 

Pois bem, em 2001, alguns anos depois de todas estas conversas, fui a Barcelona com os meus pais (uma história que merecerá só por si outros posts) e combinei com o Ricard para, finalmente, nos encontrarmos.

 

Como combinámos? Ora bem, ele iria estar à porta dum dos vários El Corte Inglés com um balde enorme de Chupa Chups. Exacto, um balde de chupa-chupas! Se não sabem, ficam a saber que a empresa foi fundada por um catalão, o logo foi desenhado pelo Dalí (um catalão) e o seu primeiro slogan foi uma frase muito catalã: És rodó i dura molt, Chupa Chups (vejam aqui o artigo wikipédico sobre a marca, na versão catalã).

 

Porquê esta forma estranha de nos encontrarmos? Porque ele trabalhava na empresa e podia, assim, oferecer-nos chupa-chupas para dar e vender. A minha irmã, que tinha 8 anos na altura, adorou a ideia e ainda hoje fala desse meu amigo que lhe ofereceu tantos chupas que duraram meses, dentro dum balde de metal que não sei por onde anda, mas era linda (os catalães não fazem mesmo por menos e até um balde de chupas é digno de admiração).

 

Lá nos encontrámos todos. Os meus pais ficaram maravilhados com o facto de as pessoas por trás das conversas na Internet serem reais (estávamos em 2001 e os meus pais não tinham email — hoje têm tudo, até conta de Facebook, claro). Conversámos um pouco, numa estranha cena em que portugueses e um catalão comunicam numa mistura estranha de línguas.

 

Depois, sentámo-nos num café e estivemos a conversar um pouco ao vivo, depois de anos de conversa online. Tentei usar o meu melhor catalão, e não correu muito mal. Hoje, julgo que não conseguiria, a não ser que tivesse bebido alguma coisa antes (há muitos anos, os meus amigos perceberam que, quando bebo um ou dois copos, começo a falar línguas estrangeiras muito melhor — mas essa história fica para depois).

 

Antes de nos despedirmos, o Ricard decidiu oferecer-me um livro. O livro que escolheu, na livraria do El Corte Inglés, foi este:

 

 

Tive direito a dedicatória e tudo:

 

 

Entretanto, o Ricard foi viver para a China, para Xangai (esteve anos a aprender chinês, o que é mais inteligente da parte dele do que, para um português, aprender catalão...). 

 

*

 

Já agora, não sei se conhecem o poeta. É um dos grandes poetas catalães (e, por curiosidade, avô de Pasqual Maragall, presidente de Barcelona durante os Jogos Olímpicos de 1992 e presidente do governo catalão anos mais tarde entre 2003 e 2006). 

 

O poema mais conhecido do poeta é este: 

 

Oda a Espanya (1898)

 

Escolta, Espanya, — la veu d’un fill
que et parla en llengua — no castellana:
parlo en la llengua — que m’ha donat
la terra aspra;
en ‘questa llengua — pocs t’han parlat;
en l’altra, massa.

 

T’han parlat massa — dels saguntins
i dels qui per la pàtria moren;
les teves glòries — i els teus records,
records i glòries — només de morts:
has viscut trista.

 

Jo vull parlar-te — molt altrament.
Per què vessar la sang inútil?
Dins de les venes — vida és la sang,
vida pels d’ara — i pels que vindran;
vessada, és morta.

 

Massa pensaves — en ton honor
i massa poc en el teu viure:
tràgica duies — a mort els fills,
te satisfeies — d’honres mortals
i eren tes festes — els funerals,
oh trista Espanya!

 

Jo he vist els barcos — marxar replens
dels fills que duies — a que morissin:
somrients marxaven — cap a l’atzar;
i tu cantaves — vora del mar
com una folla.

 

On són els barcos? — On són els fills?
Pregunta-ho al Ponent i a l’ona brava:
tot ho perderes, — no tens ningú.
Espanya, Espanya, — retorna en tu,
arrenca el plor de mare!

 

Salva’t, oh!, salva’t — de tant de mal;
que el plor et torni feconda, alegre i viva;
pensa en la vida que tens entorn:
aixeca el front,
somriu als set colors que hi ha en els núvols.

 

On ets, Espanya? — No et veig enlloc.
No sents la meva veu atronadora?
No entens aquesta llengua — que et parla entre perills?
Has desaprès d’entendre an els teus fills?
Adéu, Espanya!

publicado às 12:38



Subscrever por e-mail

A subscrição é anónima e gera, no máximo, um e-mail por dia.

Mais sobre mim

foto do autor


Calendário

Fevereiro 2014

D S T Q Q S S
1
2345678
9101112131415
16171819202122
232425262728

Pesquisar

  Pesquisar no Blog